#KonaQualified

Ik kom net terug van de prijs uitreiking, lig in m'n bedje vermoeid maar ben nog lang niet in staat om te slapen. Alhoewel ik dat hard nodig heb na mijn slapeloze nacht. Mijn lichaam doet pijn, elke draai vergt energie en m'n benen protesteren. M'n maag rommelt en vraagt de ene minuut om eten terwijl ik een minuut later geen eten wil zien. Niet heel gek, na die lange dag gister. Maar het resultaat mag er zijn, want ik ben met mijn Kona coin terug gekomen van de prijs uitreiking vandaag. Mission accomplished? Zeker weten! Had ik sneller willen gaan? Ja dat ook, maar als ik het over zou mogen doen zou ik niks veranderen. Ik ben tevreden en probeer me te realiseren dat ik een mooie prestatie heb geleverd. Het zwemmen was toch wel erg spannend. Ik had er voor gekozen om met de 'fast wave' te starten, wat betekende dat ik tussen 400 andere atleten in een massa start het water in mocht rennen. Na 100m twijfelde ik of ik misschien toch niet beter in de rolling start had kunnen beginnen! Armen, benen, voeten vlogen me langs de oren en ik schoot de eerste 400m niet echt op. Shit. Dit was niet te bedoeling. Na een poosje kon ik een beetje in m'n ritme komen en kon het zwemmen beginnen. De laatste kilometer door het kanaal was fantastisch. Joelende supporters aan allebei de kanten, en jawel hoor, ik spot Coach Lee en the gang. Ik geef ze een lach en een zwaai en neem hun energie in me op. Na een uur kom ik het water uit, niet ontevreden en blij dat ik het heb overleefd!

De eerste wissel ging prima en ik sprong met enthousiasme op de fiets. Dat was ook wel te zien aan m'n hartslag die niet onder de 170 wilde dalen! Na een paar kilometer kon ik de rust een beetje vinden. De snelheid viel tegen. Waarom ga ik zo langzaam? Wat gaat er fout? De power was iets lager dan gepland maar ik bedacht me ook dat het een lange dag zou gaan worden als ik te veel zou forceren. Geduld is een schone zaak. Ik haal een paar PRO vrouwen in dus zo heel slecht kan het niet zijn. Na 5.15 kon ik eindelijk van de fiets springen. Na 180km is dat toch wel een opluchting, kom maar op met die marathon!

Toen ik in de wissel zone even op het bankje ging zitten voelde ik een nodige plas op komen. Ik liet het gewoon maar gaan tot de man tegen over mij me aan keek met een onleesbare expressie en naast hem een volunteer. Shit. Dit mag natuurlijk niet. Zal ik naar een hokje gaan? Maar dan zie ik een plas verschijnen tussen de voeten van de man tegen over mij. Ha! Oke ik ook dan. Opgelucht ren in de wisselzone uit, langs een ongelooflijke enthousiaste rij met supporters. Wauw, hoe gaaf! Ik geef ze een lach en ik krijg er zo veel energie voor terug. Ik neem het allemaal in me op en gebruik het in elke stap die ik zet. Tot kilometer 30 verloopt alles prima. Ik eet m'n gels en loop een lekker tempo!

Dan begin ik in te zakken. Auw, dit begint nu wel pijn te doen. Nog 'maar' 12km te gaan. Poeh, toch wel een heel eind. Ik zie dat m'n tempo daalt maar nog niks dramatisch. Coach is trots en heeft een big smile op z'n gezicht. Paps en mams staan op km 32 en ze vragen me hoe het gaat. Het liefst antwoord ik met "Slecht, ik kan niet meer!" maar ik weet dat ik even door moet bijten. "Ja gaat nog net!" en ik hobbel langs met een geforceerde glimlach. Als ik eenmaal het bord van kilometer 37 voorbij ren neem ik mijn laatste gel! Wat een opluchting,het is gedaan met die zoete troep!! Ik kan het tempo weer ietsjes oppakken en ik begin af te tellen per 100m. Bijna. De laatste 2km duurde een eeuwigheid en ik keek overal om me heen of ik misschien niet de finish heb gemist. Maar nee hoor, eindelijk word ik de andere kant opgewezen en mag ik genieten van de laatste 200m. Wat een gejoel en enhousiasme. Ik geef high fives en voel de emoties naar boven komen. Daar staan m'n ouders, met tranen in hun ogen. Eindelijk mag ik over de finish. Wat een opluchting en wat een dag. Eigenlijk weten we het al - ik mag naar Kona! Het is gelukt en ik heb gedaan wat ik moest doen. Wat een lieve berichtjes en reacties vooraf, tijdens, en na afloop. Het is nog steeds niet helemaal bezonken en dat zal nog wel even duren. Morgen vlieg ik terug naar Tritopia. Eerst even bijtanken en uitrusten, en dan begint mijn #roadtokona.